Braaaasil!
Blijf op de hoogte en volg Cindy
13 December 2016 | Brazilië, Rio de Janeiro
Het einde komt nu echt in zicht, maar wat waren de laatste weken in Brazilie toch een geweldige afsluiting van mijn reis! Volle dagen sight seeing en soms was er iets meer doorzettingsvermogen nodig om te komen waar je wilde, maar na de ontspanning op de farm in Uruguay kon ik er weer helemaal tegenaan.
Heerlijk was het om even een paar dagen zonder wifi te vertoeven op een prachtige boerderij op het platteland van Uruguay. Zodra je die telefoon niet meer in de hand hebt en in een omgeving bent waar verder niets noemenswaardig te doen is, verlies je ook direct het besef van tijd. En dat is best rustgevend, niet op die klok te hoeven kijken. Eten wanneer je trek krijgt en gaan slapen wanneer je daar zin in hebt. Aangezien dit een horse farm was, heb ik natuurlijk, samen met mijn roommate en de eigenaar van de farm, ook nog een ritje te paard gemaakt. Een hele gave ervaring weer. Michael, de eigenaar, had wel vertrouwen in onze paardrijvaardigheden, dus we mochten er ook echt op los galopperen over de plattelandswegen. Geweldig; voor mij zeker weten een record snelheid te paard vergeleken met vroegere ritten.
Na de farm ben ik nog een nachtje in Montevideo verbleven, de hoofdstad, maar puur om vanuit daar de bus te pakken naar La Pedrera. Het meest rustige plaatsje wat ik tot nu toe heb bezocht, maar wel met hele mooie stranden. Het zomerseizoen moest daar echt nog op gang komen, want alles lag nog op z'n gat. Een ideale oplading voor een lange busrit naar Brazilie. Het enige dat ik de ochtend dat ik vertrok wist, was dat ik naar Chuy zou reizen, het plaatsje dat in tweeen wordt gedeeld door de grens van Uruguay met Brazilie. Hoe spannend dat onbekende soms ook is, iets dat je hier wel leert met reizen is dat het altijd wel weer goedkomt.
Bij het verlaten van de bus kwam ik een lotgenote tegen, Rebecca uit Zwitserland. Samen eerst maar even wat Pesos gaan wisselen voor een aantal Real, de Braziliaanse munteenheid, want die zouden we zeker nodig hebben. Vervolgens achterhaald waar de grens was en vanwaar we de bus naar Brazilie konden boeken. Echter was de grenscontrole niet dichtbij en in tegenstelling tot eerdere plaatsen lag de post van Uruguay niet dichtbij de Braziliaanse post. Gelukkig maar dat we alles nog even dubbel checkten. De stempel voor het binnengaan van Brazilie zouden we aan het begin van de busrit krijgen; de busschauffeur regelt dit hier voor zijn passagiers. Toch gek dat ze geen gezicht hoeven te zien bij degene die het land binnentreedt...maar de regels zijn iets minder scherp in vergelijking met sommige andere Zuid-Amerikaanse landen.
De stempel voor het verlaten van Uruguay hadden we echter al eerder op de weg moeten ontvangen. Gelukkig was er nog tijd zat en dus maar te voet terug richting Uruguay om dit te organiseren. Een kilometertje werd ons verteld. Nou het leken er heel wat meer en de zinderende hitte hielp ook niet mee. Gelukkig konden we wel onze grote backpack bij het busstation stallen. Uiteindelijk de juiste stempel te pakken, maar beiden hadden we er geen trek in om hetzelfde eind weer terug te sjokken. Dus toen maar even langs de weg gaan staan met de duim omhoog. We verwachtten snel een rit te vinden, aangezien alle auto's maar een richting op konden, die van Chuy. En de eerste auto, een aardige Braziliaanse vader, wilde ons graag die kant opbrengen.
Aangezien het goed klikte met Rebecca en zij mij van betrouwbare bron, namelijk een Braziliaanse kennis, wist te vertellen dat bepaalde steden niet heel veilig waren, besloot ik haar gezellig te volgen richting Florianopolis. Een goede reis van 24 uur werd dit al met al, maar wat een warm welkom was dit in Brazilie. Sheila, de Braziliaanse kennis, die in Floripa woont (zo wordt deze stad vaak genoemd), heeft ons het hele weekend mee op sleeptouw genomen. Floripa ligt namelijk deels op een groot eiland: Ilha de Santa Catarina, maar heel vaak wordt het hele eiland bij die eerste naam genoemd. Een geweldig mooie plek met mooie stranden en groene heuvels. Een fijn hostel gevonden en met de dag haakten er meer mensen uit het hostel bij ons aan. Want een roadtrip met iemand die zo hartelijk is en alle leuke plekken op het eiland weet te vinden, wie wil dat nu niet!
Het vervolg van mijn reis in het enerverende Brazilie was het bezoeken van de indrukwekkende watervallen van Iguazu samen met Rebecca. Het overtrof weer alle verwachtingen! De watervallen zijn erg groot en liggen over 3 landen verspreid. De eerste dag van de Argentijnse kant een kijkje genomen, inclusief een boot tour tot onder aan de watervallen. Maar het bekijken van de watervallen van de Braziliaanse kant de volgende dag was zeker niet minder indrukwekkend! Een mooie overview van de wijdte van dit gebied had je daar vooral. Aangezien Rebecca al gelijk door wilde naar RIO hierna, heb ik zelf nog het pitoresque kustplaatsje Paraty en het eiland Ilha Grande bezocht.
Zoals mijn Lonely Planet al beschreef ('Almost painful to walk on' ... ), nooit eerder was ik op een plek waar de keien zo oneven in de straten lagen. Wel gaf dit het plaatsje Paraty een leuke charme. Het strand was om de hoek en hoewel het weer niet erg zonnig was, heb ik er een fijne twee dagen gehad.
Het uitvogelen vanwaar de bus nu vetrok richting het volgende plaatsje, vertrekpunt van de boot naar het eiland Ilha Grande, was nog wel een beste klus. Om toe te geven, ik dacht dat ik er wel ging komen met het Spaans dat ik ondertussen aardig bemachtigd heb. Maar niets bleek minder waar. Hoewel het Portugees op schrift nog wel enigzins overeen komt, lijkt het als men praat op een totaal andere taal, eerder Russisch dan Spaans in mijn oren. Helaas spreekt maar een enkeling een heel klein beetje Spaans en hoewel de jongere studenten vaak wel wat Engels spreken, is dit aan de doorsnee Braziliaan niet besteedt. Zo zijn er dus wel een portie geduld en soms zelf handen en voeten nodig om hier de weg te kunnen vinden en een gesprekje met de inwoners te kunnen hebben. Tja..Eigen schuld, als je naar een land gaat waar je de taal niet spreekt. Toch geeft dit ook wel weer een extra dynamiek aan het reizen, maakt dit het uitdagender en levert het naast frustrerende situaties ook geregeld hele komische situaties op :).
Heerlijk was het om even een paar dagen zonder wifi te vertoeven op een prachtige boerderij op het platteland van Uruguay. Zodra je die telefoon niet meer in de hand hebt en in een omgeving bent waar verder niets noemenswaardig te doen is, verlies je ook direct het besef van tijd. En dat is best rustgevend, niet op die klok te hoeven kijken. Eten wanneer je trek krijgt en gaan slapen wanneer je daar zin in hebt. Aangezien dit een horse farm was, heb ik natuurlijk, samen met mijn roommate en de eigenaar van de farm, ook nog een ritje te paard gemaakt. Een hele gave ervaring weer. Michael, de eigenaar, had wel vertrouwen in onze paardrijvaardigheden, dus we mochten er ook echt op los galopperen over de plattelandswegen. Geweldig; voor mij zeker weten een record snelheid te paard vergeleken met vroegere ritten.
Na de farm ben ik nog een nachtje in Montevideo verbleven, de hoofdstad, maar puur om vanuit daar de bus te pakken naar La Pedrera. Het meest rustige plaatsje wat ik tot nu toe heb bezocht, maar wel met hele mooie stranden. Het zomerseizoen moest daar echt nog op gang komen, want alles lag nog op z'n gat. Een ideale oplading voor een lange busrit naar Brazilie. Het enige dat ik de ochtend dat ik vertrok wist, was dat ik naar Chuy zou reizen, het plaatsje dat in tweeen wordt gedeeld door de grens van Uruguay met Brazilie. Hoe spannend dat onbekende soms ook is, iets dat je hier wel leert met reizen is dat het altijd wel weer goedkomt.
Bij het verlaten van de bus kwam ik een lotgenote tegen, Rebecca uit Zwitserland. Samen eerst maar even wat Pesos gaan wisselen voor een aantal Real, de Braziliaanse munteenheid, want die zouden we zeker nodig hebben. Vervolgens achterhaald waar de grens was en vanwaar we de bus naar Brazilie konden boeken. Echter was de grenscontrole niet dichtbij en in tegenstelling tot eerdere plaatsen lag de post van Uruguay niet dichtbij de Braziliaanse post. Gelukkig maar dat we alles nog even dubbel checkten. De stempel voor het binnengaan van Brazilie zouden we aan het begin van de busrit krijgen; de busschauffeur regelt dit hier voor zijn passagiers. Toch gek dat ze geen gezicht hoeven te zien bij degene die het land binnentreedt...maar de regels zijn iets minder scherp in vergelijking met sommige andere Zuid-Amerikaanse landen.
De stempel voor het verlaten van Uruguay hadden we echter al eerder op de weg moeten ontvangen. Gelukkig was er nog tijd zat en dus maar te voet terug richting Uruguay om dit te organiseren. Een kilometertje werd ons verteld. Nou het leken er heel wat meer en de zinderende hitte hielp ook niet mee. Gelukkig konden we wel onze grote backpack bij het busstation stallen. Uiteindelijk de juiste stempel te pakken, maar beiden hadden we er geen trek in om hetzelfde eind weer terug te sjokken. Dus toen maar even langs de weg gaan staan met de duim omhoog. We verwachtten snel een rit te vinden, aangezien alle auto's maar een richting op konden, die van Chuy. En de eerste auto, een aardige Braziliaanse vader, wilde ons graag die kant opbrengen.
Aangezien het goed klikte met Rebecca en zij mij van betrouwbare bron, namelijk een Braziliaanse kennis, wist te vertellen dat bepaalde steden niet heel veilig waren, besloot ik haar gezellig te volgen richting Florianopolis. Een goede reis van 24 uur werd dit al met al, maar wat een warm welkom was dit in Brazilie. Sheila, de Braziliaanse kennis, die in Floripa woont (zo wordt deze stad vaak genoemd), heeft ons het hele weekend mee op sleeptouw genomen. Floripa ligt namelijk deels op een groot eiland: Ilha de Santa Catarina, maar heel vaak wordt het hele eiland bij die eerste naam genoemd. Een geweldig mooie plek met mooie stranden en groene heuvels. Een fijn hostel gevonden en met de dag haakten er meer mensen uit het hostel bij ons aan. Want een roadtrip met iemand die zo hartelijk is en alle leuke plekken op het eiland weet te vinden, wie wil dat nu niet!
Het vervolg van mijn reis in het enerverende Brazilie was het bezoeken van de indrukwekkende watervallen van Iguazu samen met Rebecca. Het overtrof weer alle verwachtingen! De watervallen zijn erg groot en liggen over 3 landen verspreid. De eerste dag van de Argentijnse kant een kijkje genomen, inclusief een boot tour tot onder aan de watervallen. Maar het bekijken van de watervallen van de Braziliaanse kant de volgende dag was zeker niet minder indrukwekkend! Een mooie overview van de wijdte van dit gebied had je daar vooral. Aangezien Rebecca al gelijk door wilde naar RIO hierna, heb ik zelf nog het pitoresque kustplaatsje Paraty en het eiland Ilha Grande bezocht.
Zoals mijn Lonely Planet al beschreef ('Almost painful to walk on' ... ), nooit eerder was ik op een plek waar de keien zo oneven in de straten lagen. Wel gaf dit het plaatsje Paraty een leuke charme. Het strand was om de hoek en hoewel het weer niet erg zonnig was, heb ik er een fijne twee dagen gehad.
Het uitvogelen vanwaar de bus nu vetrok richting het volgende plaatsje, vertrekpunt van de boot naar het eiland Ilha Grande, was nog wel een beste klus. Om toe te geven, ik dacht dat ik er wel ging komen met het Spaans dat ik ondertussen aardig bemachtigd heb. Maar niets bleek minder waar. Hoewel het Portugees op schrift nog wel enigzins overeen komt, lijkt het als men praat op een totaal andere taal, eerder Russisch dan Spaans in mijn oren. Helaas spreekt maar een enkeling een heel klein beetje Spaans en hoewel de jongere studenten vaak wel wat Engels spreken, is dit aan de doorsnee Braziliaan niet besteedt. Zo zijn er dus wel een portie geduld en soms zelf handen en voeten nodig om hier de weg te kunnen vinden en een gesprekje met de inwoners te kunnen hebben. Tja..Eigen schuld, als je naar een land gaat waar je de taal niet spreekt. Toch geeft dit ook wel weer een extra dynamiek aan het reizen, maakt dit het uitdagender en levert het naast frustrerende situaties ook geregeld hele komische situaties op :).
-
13 December 2016 - 13:50
Marian:
Lieve Cin,
Wat een enorm mooie reis maak je toch!!! Heel fijn ook dat je iedere keer weer leuke mensen ontmoet met vaak ook dezelfde doelen. Geeft de rest van de familie ook een wat veiliger gevoel. Geniet van de laatste dagen daar, en een goede thuisreis. We zien je met Kerst!!!!
Dikke kus van Hans en mij. -
13 December 2016 - 17:08
Henk:
Dank je wel voor je leuke reisverslagen.
Goede reis en een behouden thuiskomst gewenst. -
13 December 2016 - 17:50
Trudy:
Hai schat, het zit er nu idd echt bijna op. Wat een geweldige reis heb je gehad, en wat zul je blij zijn dat je toch (alleen) bent gegaan, ondanks dat jet het van te voren toch wel spannend vond.
Van jou had het nog wel ietsjes langer mogen duren, zei je, maar wij tellen echt af naar de 16e !
Een hele prettige terugreis, en we zien je vrijdag op Schiphol, alvast een hele dikke knuffel van ons! -
13 December 2016 - 22:15
Tom:
Hi Cin!
Aan al het mooie komt vaak een einde, en voor deze reis is die inmiddels bijna aangebroken! Super om je verhalen te hebben kunnen lezen, vooral omdat je het ook nog zo leuk kan neer zetten! Maar dit laatste verslag is gelukkig niet het laatste wat we er van horen of zien. Hoog tijd dat je dat hier bij ons is lekker komt toelichten met wat mooie foto's en verhalen. Hopelijk heb je nog een paar lekkere luie dagen daar in rio voor je weer terug komt en vliegt de terug reis letterlijk snel en veilig voorbij! Ik tel wel samen met je mama af naar de 16e :p
Genietse nog even daar en tot gauw! Dikke kus -
14 December 2016 - 09:50
Trudy:
De foto,s nog even extra bekeken: geweldig, wat een mooie plaatsen heb je gezien! Ik krijg bijna de kriebels om ook die kant op te gaan ;)
Alleen die laatste: die keien : aaargh!!...ik zou er echt niet elegant doorheen komen, het
zou meer strompelen worden denk ik, hihi... -
14 December 2016 - 13:21
Geo Aarden:
Hoi Cin,
Ook dit laatste verslag is weer geweldig om te lezen. En ook weer mooie foto's. Voor jou zit het er helaas bijna op. Voor ons is het toch wel erg prettig om je vrijdag op Schiphol weer te mogen verwelkomen. Geniet er nog even van en hopelijk een goed terugreis.
Tot vrijdag op Schiphol en nog een laatste dikke knuffel op afstand.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
