Voices4Peru
Blijf op de hoogte en volg Cindy
10 September 2016 | Peru, Lima
Mjn eerste weekje in Lima breng ik door in een bed&breakfest van een Amerikaan, welke inmiddels al 15 jaar in Peru woont en hier een NGO heeft opgezet, namelijk Voices4Peru. Het is een kleine organisatie en bij toeval ontdenkte ik deze, doordat een collega in Nederland mij vertelde over een kennis van haar die hier momenteel vrijwilligerswerk doet. Zo kwam het dat ik de vrijdag voor vertrek hier mijn kamer boekte en tevens enkele mailtjes over en weer stuurde met de Nederlandse vrijwilligster; ik wilde graag de projecten leren kennen die de organisatie heeft opgezet.
Wat een hartelijke ontvangst, ze kwamen mij zelfs ophalen van het vliegveld! Het appartement is heel ruim, modern en netjes. Best prettig om na zo'n lange vlucht even een eigen kamer te hebben. Bij mij in het appartement woont tevens Tavo, welke oa de tolk is voor de organisatie, gezien hij erg goed Engels spreekt. Daarnaast werkt Saul nog als chaffeur voor de organisatie. Maar beide jongens doen ook nog veel administratie voor de oganisatie, waar Daniel, de oprichter, zich voornamelijk richt op het werven van fondsen. De organisatie is geheel afhankelijk van donaties.
Heel bijzonder om op zo'n manier kennis te kunnen maken met een land. Maar ook schrijnend, het komt allemaal wel echt binnen en doet je weer even met beide benen op de grond staan. Tot nu toe dus nog geen romantische reisbeelden en weelderige natuur, maar de armste buitenwijken van Lima, waar hutjes van golfplaten tegen elkaar aan staan op de heuvels. A la de favella's in de grote Braziliaanse steden bijvoorbeeld, dat zijn beelden die iedereen wel kent. Ontzettend mooi is het om te zien hoe de organisatie zich hier inzet voor de armste kinderen/jongeren door het organiseren van projecten als het opzetten van voetbal- en volleybal teams en het organiseren van teken-en schilderlessen.
Alles speelt zich af in de buitenwijk Ventanilla, welke door de megadrukte (en chaos) in het verkeer hier zeker 1,5 uur rijden is. Dagelijks gaan we met z'n vieren op pad, Saul, Tavo, Hetty (de Nederlandse vrijwilligster) en ik om de projecten te bezoeken en eventueel mee te helpen. Alle sport trainingen worden door een professionele trainer gegeven, welke betaald wordt door de organisatie. De wijk die wij bezoeken is er zeker geen een waar ik zelfstandig op pad moet gaan. Het is dat de auto waarin wij rijden bekend is bij de inwoners: zij weten welk werk de organisatie doet. Talloze straatbendes vormen zich namelijk in deze wijk, jonge mannen die samen ' de wijk in de gaten houden'. Vanuit de auto zien we talloze passeren en ik kan je wel vertellen: dat zijn geen vriendelijke jongens;).
Het doel van de organisatie is dan ook om de kinderen van de straat te houden door hen bezigheden te geven. Kinderen gaan hier, met name de jongsten, alleen 's ochtends naar school. Als de kinderen al naar school gaan, want dat is in deze wijken zeker niet vanzelfsprekend. De meeste ouders hebben geen geld hiervoor en/of stimuleren hun kinderen totaal niet om hun best te doen op school. Overdag is er weinig toezicht, vaak zijn de familie's gebroken gezinnen. Vaders zie je haast niet in de wijk en moeders hebben niet genoeg aandacht voor al hun kinderen, de gezinnen zijn hier groot. Alcoholisme is ook een groot probleem onder deze bevolking. Geen warm en veilig thuis zoals wij in Nederland kennen dus voor deze kinderen en jongeren hier.
De stichting sponsort ieder kind voor zich zodat zij mee kunnen doen en bij tijd en wijle worden er competities georganiseerd tussen teams van andere verenigingen. Daarnaast probeert de organisatie ook educatie te bevorderen. De jongeren tekenen een contract met voorwaarden wanneer zij zich inschrijven bij de organisatie (zoals geen drugs/alcohol bij zich hebben, na de training naar huis gaan etc). Tevens worden er voor degenen die voldoende motivatie hebben om te leren, collegegeld voor de school of de universteit betaald. Daarnaast heeft de organisatie een kleuterschool met drie klassen, welke zij uit willen breiden voor ouderejaars. Ondanks dat het een druppel is op een gloeiende plaat, is het ontzettend mooi om de jeugd te zien genieten van sport en spel en de aandacht die zij tijdens de projecten van ons krijgen.
Een zeer bijzondere eerste kennismaking met Peru dus!
Wat een hartelijke ontvangst, ze kwamen mij zelfs ophalen van het vliegveld! Het appartement is heel ruim, modern en netjes. Best prettig om na zo'n lange vlucht even een eigen kamer te hebben. Bij mij in het appartement woont tevens Tavo, welke oa de tolk is voor de organisatie, gezien hij erg goed Engels spreekt. Daarnaast werkt Saul nog als chaffeur voor de organisatie. Maar beide jongens doen ook nog veel administratie voor de oganisatie, waar Daniel, de oprichter, zich voornamelijk richt op het werven van fondsen. De organisatie is geheel afhankelijk van donaties.
Heel bijzonder om op zo'n manier kennis te kunnen maken met een land. Maar ook schrijnend, het komt allemaal wel echt binnen en doet je weer even met beide benen op de grond staan. Tot nu toe dus nog geen romantische reisbeelden en weelderige natuur, maar de armste buitenwijken van Lima, waar hutjes van golfplaten tegen elkaar aan staan op de heuvels. A la de favella's in de grote Braziliaanse steden bijvoorbeeld, dat zijn beelden die iedereen wel kent. Ontzettend mooi is het om te zien hoe de organisatie zich hier inzet voor de armste kinderen/jongeren door het organiseren van projecten als het opzetten van voetbal- en volleybal teams en het organiseren van teken-en schilderlessen.
Alles speelt zich af in de buitenwijk Ventanilla, welke door de megadrukte (en chaos) in het verkeer hier zeker 1,5 uur rijden is. Dagelijks gaan we met z'n vieren op pad, Saul, Tavo, Hetty (de Nederlandse vrijwilligster) en ik om de projecten te bezoeken en eventueel mee te helpen. Alle sport trainingen worden door een professionele trainer gegeven, welke betaald wordt door de organisatie. De wijk die wij bezoeken is er zeker geen een waar ik zelfstandig op pad moet gaan. Het is dat de auto waarin wij rijden bekend is bij de inwoners: zij weten welk werk de organisatie doet. Talloze straatbendes vormen zich namelijk in deze wijk, jonge mannen die samen ' de wijk in de gaten houden'. Vanuit de auto zien we talloze passeren en ik kan je wel vertellen: dat zijn geen vriendelijke jongens;).
Het doel van de organisatie is dan ook om de kinderen van de straat te houden door hen bezigheden te geven. Kinderen gaan hier, met name de jongsten, alleen 's ochtends naar school. Als de kinderen al naar school gaan, want dat is in deze wijken zeker niet vanzelfsprekend. De meeste ouders hebben geen geld hiervoor en/of stimuleren hun kinderen totaal niet om hun best te doen op school. Overdag is er weinig toezicht, vaak zijn de familie's gebroken gezinnen. Vaders zie je haast niet in de wijk en moeders hebben niet genoeg aandacht voor al hun kinderen, de gezinnen zijn hier groot. Alcoholisme is ook een groot probleem onder deze bevolking. Geen warm en veilig thuis zoals wij in Nederland kennen dus voor deze kinderen en jongeren hier.
De stichting sponsort ieder kind voor zich zodat zij mee kunnen doen en bij tijd en wijle worden er competities georganiseerd tussen teams van andere verenigingen. Daarnaast probeert de organisatie ook educatie te bevorderen. De jongeren tekenen een contract met voorwaarden wanneer zij zich inschrijven bij de organisatie (zoals geen drugs/alcohol bij zich hebben, na de training naar huis gaan etc). Tevens worden er voor degenen die voldoende motivatie hebben om te leren, collegegeld voor de school of de universteit betaald. Daarnaast heeft de organisatie een kleuterschool met drie klassen, welke zij uit willen breiden voor ouderejaars. Ondanks dat het een druppel is op een gloeiende plaat, is het ontzettend mooi om de jeugd te zien genieten van sport en spel en de aandacht die zij tijdens de projecten van ons krijgen.
Een zeer bijzondere eerste kennismaking met Peru dus!
-
10 September 2016 - 19:00
Trudy Aarden:
Pfff....wat een heftig verhaal meteen al weer! Indrukwekkend...
En dat van die straatbendes ........pfff.....:( -
10 September 2016 - 19:12
Demi Buitenhuis:
Mooi geschreven Cin, wat kan de werkelijkheid toch heftig zijn! Super interessant en moedig van je! Pas goed op jezelf en ik wacht op je nieuwe verhaaltje! Xx -
10 September 2016 - 20:13
Lies Veldhuizen-Bosma:
Hoi Cindy, Een mooi duidelijk verslag vh begin van je reis. Komt best binnen, wat je zoal
schrijft over de jeugd, die daar opgroeid. Ik blijf je volgen. Ben een collega van je moeder
Groetjes Lies -
11 September 2016 - 10:17
Geo Aarden:
Wat een ervaring doe je al weer op die eerste week. Een mooi verslag. Wel heftig van die straatbendes. Denk net even wat anders dan de buurtpreventie die wij kennen. Kijk dus maar goed uit overal. -
11 September 2016 - 13:35
Wilma Ploeg:
Wat een verhaal Cindy, dat komt behoorlijk binnen over de jeugd en de straatbendes.
Ik blijf je volgen.
Doe je voorzichtig en kijk goed om je heen daar! -
12 September 2016 - 08:49
Hans En Marian:
Wat een indrukken al weer die eerste dagen!! Heel goed dat je ook meehelpt, wel goed op jezelf passen, hoor!! -
12 September 2016 - 09:31
Jan Kremers :
Leuke ervaring; zou toch nog een cursusje karate doen daar.! -
10 Oktober 2016 - 23:38
Janneke Blaauw:
Hoi Cindy,
Nu pas even op je site gekeken :) en ik zie dat je echt bij Hetty bent geweest! Wat leuk! Heftig hoor zo te lezen...... Ga nog even verder lezen... Maar echt leuk dat je Voices4Peru Hebt bezocht! Nog veel Groceries, Janneke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
