Kriskras naar het zuiden

En zo waren we alweer 3 weken verder... De tijd vliegt! Nu ben ik in die weken niet eens zo druk geweest met dagenlange excursies en tochten, maar vooral om van plaats naar plaats te komen kostte mij wat meer tijd. Van tevoren heb ik de landkaart natuurlijk wel een aantal keren bekeken, maar man, man, man wat een afstanden hier in Chili en Argentinie! Daarnaast wil ik, Argentinie met name, echt van noord naar zuid afreizen, dus dat brengt de nodige reistijd met zich mee. Het feit dat je op sommige plekken de Andes moet doorkruisen of de grens over moet steken, maakt dat de busritten nog minder vlotten. Maar nu moet ik daarbij zeggen dat het stuk voor stuk geweldig mooie routes waren, waarbij ik toch ook wel heel erg van het uitzicht heb genoten!
Via San Pedro in Chili reisde ik naar Salta en Mendoza in Argentinie. Vervolgens was ik weer even terug in Chili voor de plaatsjes Valparaiso en Pucon. Op dit moment bevind ik mij weer in Argentinie, in Bariloche en is mijn paspoort vier pagina's met stempels rijker. Nu moet ik dan ook maar stoppen met dat grens hoppen, anders redden we de komende 8 jaar er niet meer mee. Wel grappig is dat je dit van iedereen terug hoort. Chili en Argentinie heeft allebei zoveel te bieden, dat het lastig kiezen is. En tja dan dus maar kriskras naar het zuiden...

In Salta met name in de stad zelf gebleven en een plan gemaakt voor mijn verdere reis. Aangezien ik ervoor heb gekozen om best een grote route af te leggen in 3,5 maand, moet je toch ergens een keer kijken in hoeverre alle van te voren bedachte, wilde plannen ook uitvoerbaar zijn. Mendoza was een stad die mij wel aansprak en nee, niet alleen vanwege de lekkere wijntjes;). Het was vooral een hele groene stad, met een heel groot park op loopafstand van het centrum. Helaas werden er geen fietsen meer verhuurd bij de ingang (zo was mij wel verteld), dus toen mijn rondje maar iets ingekort en te voet een stukje van dit immense park ontdekt. Toevallig kwam ik in het hostel een aantal gezellige mensen tegen om samen de Maipu regio mee te verkennen. Er zijn diverse tours die je kunt boeken naar deze wijnstreek, maar daar voelde ik toch iets minder voor. Dus nu konden we lekker op de fiets, tussen alle wijngaarden door, zelf besluiten waar we wat wilden zien en proeven. Vooral bij de wijngaard Di Tomassa, een van de oudste in de regio, kregen wij een onwijs leuke rondleiding en voelde ik mij bijna een wijnkenner, toen ik het terrein verliet. De volgende dag was een druilerige dag, dus maar even de nabije hot springs opgezocht. Overigens heerlijk na dat dagje fietsen hiervoor, want dat waren mijn Hollandse benen alweer verleerd merkte ik;).

Een lange busrit naar Valparasio, een plaatsje aan de kust in Chili, volgde. Gelukkig kwam ik in de bus drie Duitse meiden tegen die ook nog geen hostel hadden geboekt en zo konden we samen op zoek. Het meest touristische deel van de stad was jammerlijk genoeg iets verder lopen dan vooraf ingecalculeerd, maar tja we waren toch al half op weg en taxi's reden er ook niet veel. Zo vonden we na 1,5 uur een fijn hostel op een mooie locatie en konden we eindelijk die bepakking kwijt. Ik zou echt niet weten wat ik minder mee had kunnen nemen als ik er zo over nadenk, een mens heeft toch wat nodig! Misschien mis ik hier dan toch mijn zus aan mijn zijde, waar ik 5 jaar terug mooi het een en ander mee kon delen onderweg;). Valparaiso is het meest gekke, maar ook een van de mooiste steden die ik heb gezien. Het is dan ook niet voor niets erkend als Unesco World Heritage sinds enkele jaren. Je vindt hier geen huis ongekleurd, overal waar je kijkt zie je kunst en graffiti en ze hebben een soort kleine liftbakjes, waarmee je voor een paar pesos de honderden trappen in de stad kunt omzeilen. Het stadje ligt namelijk tegen wel tientallen grote heuvels op en dat betekent dus flink klimmen her en der. Uiteindelijk ben ik hier een week blijven plakken, een heerlijke sfeer voor een backpacker hier. En hoewel Valparaiso bekend staat als een van de meest onveilige steden van Chili (hoorde ik achteraf), was het toeristische centrum een plek waar je gerust alleen op pad kon.

Qua natuur en omgeving was Pucon toch zeker wel het hoogtepunt van de afgelopen weken, letterlijk en figuurlijk. Hier heb ik namelijk de vulkaan Villarica, van zo'n 2800 meter hoogte, beklommen. Een ietwat dure excursie, die ik lichtelijk spontaan boekte op mijn eerste avond in Pucon, toen ik op weg was naar de supermarkt. Eigenlijk wilde ik alleen even informeren, maar de mevrouw achter de balie kon het goed verkopen en tja het zou perfect weer worden die dag daarop. Van een vroegere reisvriend had ik al wel de tip gekregen om deze excursie te doen daar, dus al met al was ik snel om. En het was het ook meer dan waard, wat een geweldige tocht! Een pittige, steile klim omhoog, waarbij 2/3 van de vulkaan bedekt was met een dikke laag sneeuw. Ik waande mij haast weer even op wintersport (het gebied rondom was overigens ook een skigebied met talloze liften), maar het skiseizoen loopt hier van zo'n beetje half april tot half oktober.

Het weer was tijdens de klim inderdaad erg goed, daar had de verkoopster geen woord aan gelogen. Ondanks dat de wind je soms haast omver kon blazen, maakte de zon de temperatuur erg aangenaam en met de uitrusting van de organisatie was het niet koud daarboven. Heel mooi om vanaf de rand ook enigzins de krater in te kunnen kijken; je hoorde het lava stromen. Zelfs nog een paar grote kluten opspattende lava gezien, gaaf! Daarbij had je gedurende de hike en vanaf boven een geweldige uitzicht op de bergen, meren en overige vulkanen rondom Pucon. De terugweg, naar beneden op zo'n plastic sleetje, was ook wel weer een beleving en ik waande mij even weer dat 8-jarige meisje van vroeger, heerlijk! Verder heb ik in Pucon nog genoten van het weer aan het grote meer, op tientallen meters lopen van het hostel. En de laatste dag nog een mooie hike gemaakt in het Huerquehue National Park, op een uurtje rijden van Pucon. Het fijne aan het zuiden van Chili en Argentinie is dat het heel veilig is hier, aangezien de plaatsen iets toeristischer en meer welvarend zijn. Zo kun je in de meeste van deze parken dus gerust alleen op pad :).

Gisteren ben ik aangekomen in Bariloche en het weer valt vandaag, voor het eerst tijdens mijn reis, echt tegen. Een vieze, koude wind en de hele dag regen. De perfecte dag dus om weer een verhaaltje te schrijven;). De weersvoorspelling voor de komende dagen is, voor zover ik nu kan zien, ook niet heel denderend, dus wellicht dat ik binnen 3 dagen al wel weer de bus pak naar mijn volgende bestemming.
Die bestemming zal zijn Puerto Madryn, aan de kust van Argentinie. Een plek waar je met name heel veel widlife kunt spotten, o.a. walvissen. Maar eerst nog even duimen voor beter weer hier en nog enkele mooie wandelingen maken in de omgeving. Dit was het weer voor nu, ciao!